Voor het blok?
Daar sta je dan op een willekeurige middag in een willekeurige supermarkt in een willekeurig sociaal gesprek met Esther. We kennen elkaar al wat langer omdat ik al een paar jaar in hun sportclub lessen volg, de kinderen gaan naar dezelfde school en sportvereniging dus we spreken elkaar wel vaker. Ze kent mijn struggle met mijn gewicht, niet tot in de puntjes maar ze weet dat ik vind dat ik nog wel een paar kilo kan missen. En ik vind dat niet alleen het is ook zo. Zo komt het dat ze, goed getimed, op het moment dat ik vertel dat het op mijn werk even allemaal wat slow gaat, me mentaal een lasso om mijn nek gooit en zegt: ”dat is een mooi moment om een traject te starten!” We hadden het er al eerder over gehad maar ik pakte niet door; omdat ik al vaker pogingen gewaagd had en stiekem toch bang was dat dit het ook niet zou zijn. Ik aarzelde dus, maar hoorde mezelf zeggen: ”Ja inderdaad, tijd zat”. Huh zei ik dat hardop? Serieus? Wat doe ik nou?
Maar wie A zegt?
Niet veel later zit Esther vervolgens bij ons aan de toepasselijk vernoemde eettafel, ze heeft een knalroze bandje bij zich, of ik die even een tijdje wil gaan dragen? En of ik maar even bij wil gaan houden wat ik zoal eet op een dag. Het bandje blijkt een activitytracker dat mijn stappen telt en mijn slaapritme registreert. Samen met mijn eetgewoontes brengt ze zo in kaart wat ik op een dag verbrand aan calorieën. Na een week noteren komt ze weer op de lijn om met mij het verloop van het traject door te spreken en al snel wordt me duidelijk dat ik dan wel dacht dat ik het redelijk goed deed kwa eten, maar dat ik door een aantal andere keuzes te maken het zelf in de hand ga hebben om af te vallen.
Het feit dat Esther meeleest met mijn eetdagboek blijkt voor mij toch wel een belangrijke factor, en voor mezelf is het inmiddels een dagelijkse routine die ik makkelijk vol weet te houden, vooral de juiste hoeveelheid van bepaalde voedingsstoffen eten blijkt soms lastig maar geven wel resultaat. Ik weet inmiddels wat ik kwa ontbijt en lunch kan en mag eten, maar vooral bij het avondeten gebruik ik vaak de weegschaal om te voorkomen dat ik teveel eet. De 80% procent vol regel zal ik denk ik wel de rest van mijn leven met me mee dragen, vooral ook omdat het klopt.
Door de coaching gesprekken gaandeweg het proces, scherp ik met behulp van Esther’s adviezen mijn eetgewoontes verder aan. Ze voorziet me van alternatieven voor de dingen die ik uit gewoonte eet. Toch ervaar ik het hele verhaal niet als een dieet, ja ik eet inmiddels 30+ kaas en magere yoghurt maar ik drink ook lekker een wijntje in het weekend en geniet van een BBQ deze zomer. Maar tot 80% vol en een salade bij de BBQ. Dat werkt voor mij en eigenlijk zonder dat het me al te veel moeite lijkt te kosten val ik langzaam maar zeker af.
Inmiddels 9 kg en ik nader mijn doel; voor het eerst sinds lange tijd weer onder de 90 kg!!!Tijdens ons evaluatiegesprek komt dit ter sprake en direct spurt Esther de zaal in om een sandbag van 8 kg te pakken; dat is wat je iedere dag extra meesleepte tot nu toe. Wat een verademing dit! Ik moet er niet meer aan denken dat ik dit weer op mijn heupen mee moet slepen iedere dag. Voor mij gaat het om bewuste keuzes maken in mijn voeding en de portionering in de gaten houden. Ook het in beweging blijven is daar een onderdeel van, maar eerlijk gezegd voor mij kennelijk minder belangrijk als de eerste twee aspecten.
Onbewust bekwaam
Met de lessen van Esther ga ik nu zelf aan de slag en ga ik de laatste paar kilo’s er ook nog af halen. Zo nu en dan vul ik de eetmeter nog eens om te kijken hoe het met mijn dagelijkse inname kwa voedingsstoffen zit. Maar eigenlijk gaat het inmiddels redelijk automatisch. Ik maak ’s avonds mijn voedselpakket voor de volgende werkdag klaar zodat de verleiding om de catering te bezoeken er niet komt. De avondmaaltijd pak ik vaak nog wel een weegschaalmomentje om mezelf er aan te blijven herinneren wat een gezonde portie is.
Veranderen begint bij jezelf, maar een beetje hulp en ondersteuning kan geen kwaad.
Thnx Esther!